Ustronne miejsce, ławka pod dębem.

Odgarnęła z oczu swoją blond grzywkę i wlepiła swoje błękitne spojrzenie w chłopaka. Po ich przywitaniu niemalże cały czas się uśmiechała promiennie w jego stronę. Zdecydowanie czuła się lepiej po tym spotkaniu na przystani. Wolała wszystko powyjaśniać i móc zacząć żyć jak wcześniej, niż siedzieć w pokoju zanosząc się płaczem. Została jej jeszcze tylko sprawa z Ruby, która nie wiedzieć dlaczego posmutniała i najwyraźniej nie miała zamiaru tego zmieniać. Trzeba będzie się z nią później spotkać, koniecznie.
- Nie miałam nic lepszego do roboty, więc.. - wzruszyła ramionami w geście bezradności. Przecież mu nie powie, że się okropnie ucieszyła, że ktoś zechciał ją wyciągnąć z pokoju. Ale tak rzeczywiście było.
- Jak narazie? Masz coś w planach nieostrożnego? - zapytała zaciekawiona tą jego wypowiedzią. A potem zupełnie oniemiała. Otworzyła szeroko usta, które później zakryła dłońmi, bo musiała wyglądać dość idiotycznie. Spojrzała na bukiet prześlicznych róż i zupełnie nie wiedziała co powiedzieć. Na dodatek po chwili dostała jeszcze tego misia!
- Ojeeej! Nie trzeba było! To słodkie! Są śliczne! - niemalże piszczała jak mała dziewczynka. Róże położyła sobie na kolanach a misia objęła ciesząc się dogłebnie.
- Nazwę go.. Matt! - nie wykazała się specjalną inwencją twórczą, ale i tak to było mega urocze, że w ogóle nazwała go imieniem chłopaka. Od razu pomyślała, że pewnie Franz się o to wszystko pogniewa, ale cóż. Chciał z nią być a szczerze powiedziawszy jego nie było jeszcze stać na taki gest, chociaż ta sesja.. Mru.
- Dziękuję! - powiedziała o mało co nie rzucając się na chłopaka. Przytuliła go mocno, uważajac zeby jej kwiaty nie spadły i pocałowała go w policzek.

A tam, przyjaciel to przyjaciel. Przyjaźń jest ważniejsza niż wszystko inne i tak powinno być zawsze i wszędzie. Nawet po czymś takim myślę, że powinno się szukać środków łagodzących, bądź co bądź medal strony ma dwie. Tak czy siak Lexie była silna, na pewno i nie lubiała pokazywać swoich słabości, o ile je miała. Wolała pokazać wszystkim, że jest na tyle odpowiedzialna i dzielna, że potrafi się pozbierać po czymś takim niż doprowadzać wszystkich do szału swoim zapotrzebowaniem na współczucie i łaskę.
- Tak właśnie, kto wie. Znając Twojego przyjaciela, to nic nigdy nie wiadomo. Prowadzisz z nim niebezpieczny tryb życia, wiesz o tym, prawda? - zapytała zaciągając się zapachem róż, które istotnie pachniały cudownie.
- Głupia bym była gdyby mi się nie podobały. - odpowiedziała z jednokącikowym uśmiechem. Zdała sobie sprawę, że najprawdopodobniej ma dwóch adoratorów, ale wolała nie myśleć o momencie wyboru. Przynajmniej nie teraz, nie miała do tego głowy. Wolała poczekać, bo z czasem samo się wyjaśni co i jak. Taka miała nadzieję, jeśli jednak miałoby być inaczej, to kto wie co się stanie. Póki co było jej dobrze, spędzała miło czas z chłopakiem, który był naprawdę w porządku. Był świetnym przyjacielem, co udowodnił wczoraj naprzystani no i chłopakiem, co udawadniał cały czas odkąd spotkali się w lesie. Ideał a nie chłopak trzeciego roku, ajć.

- To rodziny się nie wybiera, przyjaciół wręcz przeciwnie. - poprawiła go. Cóż, jeśli coś wiedziała na 100% to nie lubiała, jak ktoś to przekręcał. Musiała poprawiać i już, taka jej natura. W sumie moja tez, wybacz ;x. Odarniała co chwilę włosy z czoła, bo wpadały jej później do oczu i cieepiała. teoretycznie mogłaby sobie je spiąć, ale uważała, że wtedy wyglądała tragicznie i trzymała się swoim przekonań, temu też wolała sie męczyć z rozpuszczonymi. Uparta dziewczyna.
- Nie dziwię sie, Drew to dobry chłopak, tylko o tym nie wie. Znaczy pewnie woli nie wiedzieć, słyszałam że jego siostra przyjechała. Może go poprawi trochę, do niej ma słabość, czyż nie? - zapytała patrząc na Matt`a. Nie zauważyła tego jego zauroczenia jej osobą, znaczy wiedziała, że mu się podoba, ale że już sie w niej zakochał, to nawet nie podejrzewała. Lexie póki co musiała sobie postawić pytanie, czy jest gotowa na poważny związek. Bo do tej pory skakała z kwiatka na kwiatek i nie zanosiło się na żadne zmiany. może to taka pora na zmiany? Bo na przykład już sama Rubb padła ofiarą N. i co? Lexie też taki los miał spotkać? Spusciła wzrok myśląc nad tym. Z jednej strony fajnie by było wiedzieć, że ma się obok kogoś bez względu na wszystko, na kim możesz polegać i w ogóle, ale z drugiej.. ta rutyna, nuda i ten.. Potrząsnęła delikatnie glową nie chcąc teraz o tym myśleć.
- Ahh. Więc powiedz mi teraz, co chcesz w zamian? Nie mogę tego tak zostawić. - powiedziąła z uśmiechem anioła.

Uśmiechnęła się przyjaźnie, gdy chłopak przyznał się do błedu. Przynajmniej miał na to odwagę, niektórzy nie posiadali jej wcale. I to było beznadziejne, nie umieć przyznać się do własnego błedu, udusić takich.
- Nie żeby był krzywy.. - zaśmiała się. - Ale bliska rodzina mu się teraz przyda. Mimo wszystko wiem, że on to wszystko również przeżywa. Z resztą.. Ty chyba wiesz o tym najlepiej, czyż nie? - zapytała unosząc kusząco jedną ze swoich brwi do góry. Uśmiechała się cały czas, bo czuła się dobrze w towarzystwie Matt`a. Co do jej zakochania się. Pewnie będzie trudno komukolwiek sprawić, żeby się zakochała. Jest dosyć trudną dziewczyną z charakteru, chociaż nie zawsze to po niej widać. Jej wrogowie, których kilku już ma, z pewnością potwierdzą te słowa. Tak czy siak, w swoim całym życiu zakochana była tylko raz, na dodatek nieszczęśliwie. Więc pewnie dlatego teraz jej trudno zaufać do końca facetowi. Gdyby było inaczej, zapewne od jakiegoś czasu świata by nie widziała poza Franzem. Ale jak widać widziała i była teraz w całkiem innej epoce. Epoce McCerr`iego. Jego kolejne słowa po prostu ją załamały. Zwiesiła glowę w dół, a później tak na niego spojrzała z wyrzutem.
- To nie tak powinno działać. Teraz ja chcę coś zrobić dla Ciebie, a jeśli pójdziemy na kolację, to przypuszczam, że mi nie dasz za nią zapłacić, czyż nie? - zapytała z uroczym uśmiechem. - Więc wybierz jakąś inną formę.. Podziękowań. - wymruczała kusząco. Porozmawiali jeszcze jakiś czas, po czym pożegnali się delikatnym buziakiem w policzek i rozeszli się w różne strony.

[z/t]

sobie siedziała tutaj i słuchała muzyki, była zaabsorbowana muzykę w sumie tylko tym. miała przymknięte oczy i nawet ptaszek co przed nią ćwierkał jej nie zachwycił, znaczy nie zwrócił jej uywagi. po chwili wyciągnęła przed siebie nogi, zajmując tym samym pół chdnika.

No trzeba przyznać coś ich łaczyło ostatnio rubb miała też zły stan psychiczny, zły humor wręcz paskudny, który topiła w porcentach, jednak jej w przeciwieństwie do chłopaka nadal w nim tkiła co było smutne na pewno i niefajne. i dalej tak siedziała rozwalona i ja wiem do czego zmierzasz, że skoro nie patrzył to się wywalił o nią, prawda?

Jej w sumie przeszkadzał, ale wiedziała że musi go przeczekać że sam zniknie a nie chciała nikgoo w niego mieszać toteż przeyzywała go sama w samotności swojej, co było w sumie ciekawym zjawiskiem. ja jestem jasnowidzem więc wiesz ;d ona słysząc piekne słowo cholera i w ogóle taki trzask, a raczej buuum! ockneła się słuchawki jej wyleciały i w tej chwili siedziała na oparciu ławki bo podskoczyła. a gdyby to był kamien to by się tak nie wywalił. -sorry?-spojrzała na niego niepewnie, ej on ma rentgen w oczach?

Boże, teraz poczuje się winna no. ;x Spojrzała na niego jego kolano nie wyglądało najlepiej. zeskoczyła z ławki i kucnęła przed nim. kojarzyła jakoś jego twarz.- przecież przeprosiłam- powiedziała i oglądała ranę. - trzeba przemyć to- stwierdziła, fachowcem nie była ale coś wiedziała- poza tym nikt tędy nie szedł wczesniej - rzekła i wywróciła oczami.

- przeprosiłam przecież- powtórzyła i to samo pomyślała że jest typowym facetem. -ale skoro to jets przeze mnie to mogę ci to jakoś wynagordzić, w pokoju mam wodę utelnioną, jakieś plastry coś. daj sobie pomóc - powiedziała z delikatnym uśmiechem.

Ale musisz dodać! ten jej urok osobisty tak na niego podział, tak prawda, prawda nie?. spojrzała na niego- nie zgrywaj bohatera, trzeba to przemyć bo może wedrzeć się zakażenie a to już nie będzie takie miłę i wesołe- usmiechnęła się uprzejmie. - proszę.

Nie, mały bo to bardzo ważny szczegół. no bo rubb zawsze wygrywa i dla niej to jest bardzo fajne. uśmiechneła się wesoło i szeroko i wstała. - to chodzmy do mojego pokoju- odparła i pomogła muu wstać, bo ona nie wiedziała czy go nie boli tak że nie może chodzić. i ruszili do akademika i zacznę bo Ty masz zw xd

przyszła tutaj totalnie zmarnowana. nie miała na sobie makijażu, była ubrana w jakieś stare łachy, torbę miała wypchaną, w ogóle niepoukładane w niej. usiadła na ławce skulona i patrzyła się w jakiś niewiadomy punkt.
po śmierci matki nie mogła siedzieć w domu, za bardzo czuła jej obecność. po pogrzebie od razu wsiadła w samochód i wróciła do Baltimore. potrzebowała chłopaka, którego nie miała przy sobie przez minione trzy dni. potrzebowała go bardziej niż myślała.

łzy spływały jej po policzku w niemiłosiernie szybkim tempie. miała ochotę wstać i rzucić się w czarną dziurę, która pewnie była gdzieś na świecie. ale mniejsza o dziurę. siedziała dalej tak skulona, gdy usłyszała kroki. miała nadzieje, że będzie to Drew. albo i nie, miała pewność, że to jest on. spojrzała w stronę nadchodzącej osoby i mimo oślepiającego słońca, zrozumiała, że to on.
a gdy usłyszała jego głos, zupełnie zapomniała, że coś się stało. patrzyła na nią, gdy mówił do niej. mówił do niej tak, jak nigdy nikt.
-dziękuję-wyszeptała tylko i wtuliła się w chłopaka mocno, znów wybuchając płaczem.

odsunęła się by spojrzeć w twarz chłopakowi. wyglądał zupełnie tak samo, gdy widziała go w swojej głowie. podczas pogrzebu, myslała tylko o nim, by nie wybuchnąć płaczem i nie rzucic się na kolana przed trumną matki. była nieobecna i to jej odpowiadało, przynajmniej ludzie nie kiwali na nią głowami, że zachowuje sie jak zdesperowana psychopatka.
-dziekuje-wyszeptała kolejny raz. od ostatnich paru dni, codziennie po 20 razy padało to słowo jej z ust. zazwyczaj wtedy, gdy ktoś znajomy składał jej kondolencje.
-dziękuję Drew. chyba tylko Ty możesz mi pomóc-dodała nieco ciszej, patrząc mu w oczy.