Plac zabaw

kurwa, rozwaliłam sobie palca trzeci raz w tym samym miejscu ;c. - jezujezu, złapałabym cię przecież! - przewróciła teatralnie oczyma i wskoczyła mu na kolanka.

nie, na opuszku, sierota ze mnie taka, że nie mogę. przejechała dłonią po jego udzie, na brzuch, nie omijając krocza. - nie mów do mnie kuro. kuro brzmi tak oschle, tak podle, tak drwiąco, jak możesz. - oburzyła się jak nie wiem.

zamrugała sto pięćdziesiąt siedem razy oczami. - jak tak to sobie wyobrażasz, to ja nie chcę! będę uwięziona w ciasnej kuchni, dzieciarnia będzie biegała wokół mnie, ty będziesz siedział w pracy całymi godzinami i zabawiał się z sekretarką na biurku swojego szefa, a ja utyję i wpadnę depresję, no bajka po prostu. - zrobiła smutną minkę i objęła go rękami za szyję.

- nie zaprzeczyłeś o tej sekretarce! - zmarszczyła nos. - nie, może lepiej nie, dobra? ludzie będą dziwnie patrzeć, jak wyjdziemy w piórach. zrezygnujmy, dla naszych wnuków, żeby nie wytykali ich palcami później. - pokiwała głową.

- jestem aż taka wielka, że ci go przysłaniam? - roześmiała się i zastanowiła się przez chwilę, czy ten jego sekretarz będzie przystojny, zawsze to będzie jakieś wyjście, no nie. - to szykuj te piórka, koguciku. - cmoknęła go w nosek.

początkowo spojrzała na niego wzrokiem, który zabija. poczochrała mu włosy i roześmiałą razem z nim, chociaż już postanowiła zrezygnować z kolacji, tak w razie czego. wtuliła się w niego mocno, zaciągając się ulubionym zapachem.

-no co. - wymruczał kiedy się przytulała. nie powiedział jej już na wszelki wypadek, że gniecie jego biedne nogi, że ciężko mu trochę jest, bo vy wzięła to do siebie i zaczęła się głodzić! - widziałem ostatnio brendona tu! - poskarżył się. bo był pewien, że to on. nie miał zwidów, na pewno.

podniosła głowę. - brendona, no coś ty, tutaj? - powiedziała bez entuzjazmu, udając wielce zdziwioną. i nawet nie chciała go wkurzać, że się z nim widziała kilka razy!

- no w sumie, wiem, że tutaj studiuje, więc nie dziwne, że sobie chodzi i oddycha, prawda? - uśmiechnęła się i odwróciła głowę. - nie rozmawiałam z nim, dawno. - wielkie kłamstwo miszeli numer jeden.

spuściła wzrok, bo rzeczywiście się speszyła, miała wrażenie, że on czyta w jej myślach, że widział całe jej wnętrze. - nie pamiętam, dan, co taki ciekawy nagle jesteś? - jęknęła.

popukała ko palcem w czoło. - głuptasie, nie bój się. zrozumiałam zbyt wiele rzeczy, żeby teraz to zepsuć, wiesz? - pocałowała go i ścisnęła uspokajająco za rękę.

dobrze, że nie powiedział tego na głos, bo to by ją zupełnie podłamało ;c. - dobra, aha, jasne, porwie mnie, z pewnością. - przewróciła oczyma, złapała go za łapkę. poszli gdzieś, nie wiem gdzie, zacznij, czy już idziesz?