Restaurant Le Percolateur

więc przyszli do tej eleganckiej restauracji, w której całkiem sporo pieniędzy każdy zostawiał i zajęli jakiś dwuosobowy stoliczek. - na co masz ochotę poza kawą? - zspytał uśmiechając się do swojej towarzyszki zza menu.

i pewnie będzie kazał jej teraz zapłacić xd - okej, dla mnie sernik i kawa, czarna z cukrem. - powiedział do kelnera i równie miło uśmiechnął się do leny. - pewnie ci niezręcznie się tak ze mną umawiać od razu na kawę, hm? - miał nadzieję, że nie wystraszył. dawał jej jakieś 17 lat, więc to było całe chyba 6 lat różnicy. zależy ile mu dałam xd mogła się wystraszyć takiego starego kolesia. mogła go wziąć za pedofila, czy coś. fuj. xd

ej, on grał w kochanych kłopotach, przypomniało mi się. i kręcił z twoją lenką! xd wtedy. - o, a nawet nie pomyślałem, żeby ciebie tam zabrać. pewnie dlatego, że nie zrobiłem zakupów i nie miałbym ci nic do zaoferowania. żadnych ciastek. - przenieśli im kawę i ciasta. - poza tym.. cóż, nie znam cię. i wybacz, ale nie znając ciebie to by było niemądre. - zrobił duże oczy i pochylił się nad stoliczkiem. - możesz być karana, możesz być zabójcą, czy coś. zabójczynią. - uśmiechnął się do niej. nieee, była zbyt urocza na kogoś takiego. zbyt słodka na bandytkę.

-uu, zrobił ci ktoś takie coś? - zmartwił się. to było okrutne. on nienawidził za to pupulacji męskiej. że robili takie świństwa dziewczętom. - nie lubię za to facetów. - kiedy usłyszał, co powiedział pospiesznie dodał: - ej, ej. nie jestem gejem, jakkolwiek to zabrzmiało, nie jestem nim. - z zakłopotania, czy tam z nerwów musiał coś zjeść. więc padło na sernik.

-to świetnie. przezorny zawsze ubezpieczony, tak? - oblizał usta, bo głupi by się czuł, gdyby rozmawiał z nią i z jego ust wypadałyby okruchy. - ale, tak sobie teraz myślę... - spojrzał jej głęboko w oczy. - nie warto żyć wszystkiego się obawiać. czasami lepiej się oddać chwili, zrobić coś szalonego. żeby później nie żałować, że się czegoś nie spróbowało, a być może była okazja. chyba nie chciałabyś kiedyś tam zastanawiać się, co by było gdyby... zastanawiać się, co być może ważnego straciłaś.

-od tego jest właśnie rozum. ale w pewnych dziedzinach życia, jak na przykład uczucia lepiej słuchać serca. mimo, że czasami się na nim zawodziłem nie zmienię tej taktyki. to dużo fajniejsze. wolę się sparzyć niż później żałować, że nic z tym nie zrobiłem. - wzruszył ramionami. - ale ty możesz znaleźć swój złoty środek.

-rozdawaniem biletów na super interesujące przedstawienia. - roześmiał się. - żartuję, oczywiście. niczym. uczę się, bo na tym kierunku jest okropnie dużo nauki. czasami zastanawiam się, a co mi to.

-tak. sam to wybrałem. bez żadnego nacisku rodziców, jak to miało chyba większość osób ze mną na kierunku. chciałbym być okulistą. to fajna specjalizacja. tak myślę. albo patologiem. ale to trochę hardcorowe. - wzruszył ramionami. - a ty? chcesz być wielką gwiazdą hollywood?

pokiwał głową. - no, świetnie, że ci się to podoba. niewielu aktorów ma ostatnio faktyczny talent. życzę ci wiele szczęścia i spełnienia wszystkich marzeń, leno. - mrugnął do niej, ale to było sympatyczne, raczej. nie chamskie.

-jak mi się pomieszają plany i będę patologiem to zrobię ci sekcję, nie ma sprawy. - roześmiał się i spojrzał na swój pusty już talerzyk. - dobre mają tu ciasta, nie?

-wieem, to w sumie normalne, bo to dosyć ekskluzywna restauracja, jakby nie patrzeć. - wzruszył ramionami. - mam ochotę na coś konkretnego, a ty? - popatrzył na nią. - zostaniesz ze mną jeszcze na kolacji, czy się gdzieś spieszysz?

może dorasta? xd albo przestała być lesbą xd
-o, to faktycznie. amsz rację. - zawołał kelnera. - chcielibyśmy coś jeszcze zamówić. - i słuchał jego propozycji. co to by mógł im pomóc z wybraniu czegoś pysznego.