Cmentarz

Gość

jęknął cicho, bo mu przykro, bo jak ona tak może! - do życia, do czego, widzę w nim tylko ciebie, rozumiesz. - spojrzał jej w oczy głęboko, był cały biedny i żałosny

Gość

-nie rozśmieszaj mnie. - przełknęła ślinę. no bo ej, nawet jej się zrobiło przykro! co z tego, że była taka poiwierzchowna. kiedyś była miła i dobrze się uczyła. kiedyś była kochana... a teraz każdy ma ją w dupie. przyzwyczaiła się więc do tego. nie potrafiła już odbierać miłości. nie potrafiła jej dawać. smutno się jej robiło i położyła głowę na jego ramieniu. widziała, że walczy ze sobą wewnętrznie, upokorzyła go. - przepraszam.

Gość

cmoknął ją w czubek głowy i objął ramieniem. - nie przepraszaj, nie masz za co. - odparł spokojnie, plącząc palcami jej ogniste włosy. - nie wiem, co ty widzisz w tym śmiesznego. - wzruszył ramionami.

Gość

już chciała mu powiedzieć, że nie ma co liczyć na nią, że przecież i tak jej mieć nie będzie. że marzenie ściętej głowy, ale się powstrzymała. będzie dla niego teraz miła, a później zacznie unikać czy coś. - gdzie się zatrzymałeś, franki? - odsunęła się od niego trochę, a później zeskoczyła z murka. zimno jej w dupkę było.

Gość

a on wcale nie wyczuł jej gierki, jest za bardzo zaślepiony. przyciągnął ją do siebie za rączkę i objął w talli. - kupiłem mieszkanie. niewielkie, w sam raz. - uśmiechnął się i nawet zaproponował, że ją tam zabierze teraz, bo to niedaleko, naprawdę.

Gość

-no w porządku, do akademika mam daleko. - wymruczała, bo spać jej się chciało. i poszli, zacznij.