Sala z lustrami 2

Co można robić kilka dni po przyjeździe do nowej szkoły? A no trzeba ją poznać. Tak więc Rob dość chaotycznym krokiem przeglądał najróżniejsze miejsca. Trafił nawet do schowka dla woźnego i jak na razie było to jedyne ciekawe miejsce w szkole. W końcu trafił tutaj. Wszedł, rozejrzał się i już miał wychodzić, gdy zauważył tańczącą dziewczynę. Bez pytania wszedł do środka i usiadł na podłóżnej ławce. Siedział baardzo cichutko. Z wyjątkową dokładnością przyglądał się technice dziewczyny.

Robbie miał zamiar nagrodzić dziewczynę brawami, kiedy skończyła pierwszy układ, ale ta tak szybko znów zaczęła tańczyć, że nie zdążył. Sam wiedział jak oklaski podnoszą na duchu, dodają odwagi, ekspresji. Kiedy po sali rozniosła się wolniejsza nuta, Rob od razu ją poznał.
Kiedy zdał sobie sprawę, że dziewczyna się do niego uśmiechnęła w odbiciu sam uniósł delikatnie jeden kącik ust, nie chciał wyjść na durnia, co to szczerzy się tak po prostu. Choć można powiedzieć, że dziewczyna właśnie to zrobiła xd to jej uśmiech był niezwykle delikatny, dziewczęcy, jej wypadało to zrobić.
Robert cały czas siedział na ławcę wystukując cichutko rytm nogą 1-2-3-1-2-3-1...

No i znów nie zdąrzył zacząć bić brawa, masakra jakaś. Przyglądał się dziewczynie, co jak robi.
-Cześć - odpowiedział jej nieco ciszej, mimo to rozplanowanie tej sali i materiały z jakich została zbudowana i tak rozniosło echo. Dziewczyna w końcu usiadła obok niego. Powoli uścisnął jej rękę przysłuchując się jej imieniu, Mia? To zdrobnienie? Pewnie tak, chociaż nie mógł skojarzyć od jakiego, ale to nie to było teraz jego zmartwieniem.
-Robert - żeby nie było niejasności on przedstawił się pełnym imieniem.
-Nieźle tańczysz - zauważył, mimo że nie lubił tego robić. We wszystkich tańcach, nawet w swoich, zawsze wyłapywał kilka(naście) błędów. Taka już natura perfekcjonisty.

Hmm...Mia, Mia...Już wiedział! Przecież Rob niedawno oglądał "Alicje w Krainie Czarów" i tam występowała Mia Wasikowska, ha! Ależ on był odkrywczy. Ale w końcu ta aktorka pochodziła tam z jakiegoś kraju we wschodniej Europie, więc kto ich tam wie, tam wszystko jest możliwe.
W myślach przyznał jej racje, że nie wyszło jej perfekcyjnie, jednak nie dał tego po sobie poznać. Uśmiechnął się tylko lekko.
-Tak, tak - przytaknął - taniec, pierwszy rok, a ty który? - jego uwagę zwróciły w tym momencie jej rude włosy, na które akurat padło kilka promieni światła.

Słowa starszej koleżanki po fachu wcale go nie przestraszyły, ba, napawały go nadzieją, że może zacznie się coś dziać za rok.
-MSA? - powtórzył nazwę jakby miało mu to przypomnieć, co ma powiedzieć. Nie chciał zbyt zagłębiać się w swoje obawy przed tym, że będą to jego najnudniejsze trzy lata w życiu, więc odpowiedział po prostu "w porządku". Co jak co, ale trzeba przyznać, że nie ważne, co by się działo, Robbie zawsze odpowiada "fine", z resztą chyba jak większość Amerykanów.
-Jakieś rady dla nowego? - spytał by podtrzymać temat.

Początkowo myślał, że dziewczyna zacznie mu gadać "ucz się, ucz - to do wiedzy klucz"(?) jakkolwiek to brzmiało naprawde. Jednak kiedy skończyła, pomyślał, że mówi świętą prawdę, ale komu? Robbiemu? Człowiekowi, który łamie każdą zasadę na przekór innym, by pokazać swoją indywidualność. A ich opinie? Szczerze? Nigdy nie miał wielu autorytetów, można się domyśleć dlaczego.
-Dobre wrażenie na początku - powtórzył jej słowa - Myślisz, że jutrzejszy bal będzie odpowiednim momentem na to dobre wrażenie? Mam nadzieję, że nauczyciele tutaj doceniają kreatywność - podrapał się po głowie, po której znów przeleciały mu miliony pomysłów na jutrzejszy wieczór.

-Ja i niszczenie imprezy? Nie, to nie to - już wyobraził sobie siebie jak wbiega z piłą mechaniczną do sali i wszystko tnie...<demonicznyśmiech>...no dobra, za dużo filmów. Chociaż wystarczy pomieszanie narkotyków i alkoholu i Robbie psuje sobie reputacje na całego.
-Wiesz, mi losowania nie są potrzebne, już wypatrzyłem najlepszą dziewczynę w MSA - uśmiechnął się tym swoim uwodzicielskim uśmieszkiem. Zawsze dodawał go do tych swoich banalnych tekścików. Spojrzał jej prosto w oczy żeby dać jej do zrozumienia, że chodzi o nią. Wszystko to zebrało się w dosyć ładny obrazek.

Uśmiechnął się jeszcze szerzej. Uwielbiał takie gierki słowne.
-No dobra, może jesteś z czwartą osobą, której to mówię, ale lądujesz w tym momencie na podium - sam nie wiedział, czy to co powiedział teraz nie było zbyt ostre i bezpośrednie, ale nigdy nieprzejmował się tym, co mówił, jego po prostu trzeba traktować na luzie.
-Więc jeśli los nas nie zetknie na balu, mam nadzieję, że mogę chociaż liczyć na jeden taniec z tobą - ponownie zawiesił swój wzrok na dziewczynie. Czy nie zrobiło się zbyt romantycznie?

Potwierdziła się teoria, że pamięc Roba jest rzeczą zgubną, totalnie zapomniał o maskach. Jednak Mia go uspokoiła przypominając o swoich włosach, a trzeba podkreślić, że wydawały one mu się wyjątkowo...drapieżne. A jeszcze kiedy zamruczała...
-Więc będę tańczył z każdą dziewczyną i każdą...- wstrzymał na chwilę oddech żeby zbudować niepotrzebne napięcie -...i każdą pocałuję - wyszeptał cicho, lecz wyraźnie. Kąciki jego ust mimowolnie uniosły się do góry. A za oknem robiło się coraz ciemniej, sialalala.

Dopiero teraz jego pomysł wydał mu się wyjątkowo niesmaczny. Litry śliny jak litry, ale wyobraź sobie taką dziewczynę, co świetnie całuje, idzie z nią na góre, zdejmuje jej maskę i trach - jakaś stara babcia, co zaraz szczęke wyjmuje xd
-Dokładnie chyba nie muszę całować wszystkich dziewczyn- powiedział to szybko, po czym jeszcze szybszym ruchem zbliżył się do dziewczyny i niespodziewanie ją pocałował. Było to krótkie doznanie aczkolwiek niezwykle namiętne jak na kilka chwil, które dopiero się znali. Jednak dla Robbiego takie gierki nie były czymś nowym.
-Wystarczy, że pocałuję ciebie - dodał cichutko. Odchylił nieco głowę czekając na jej reakcje.

Był z siebie zadowolony. Uśmiechał się cały czas podziwiając niezwykle piękną twarz dziewczyny. Była dla niego kolejną zdobyczą? Można tak powiedzieć, jednak miała ona w sobie to coś, tego pewnego rodzaju aure, tajemniczość, która zmuszała go do odkrywania skrywanego skarbu. Powoli i delikatnie pogładził jej policzek swoją ciepłą dłonią.
-Teraz już wszędzie rozpoznam smak tych ust - przymrużył lekko oczy - Na balu na pewno cię znajdę, nawet gdybyś miała maskę na całą twarz. Wystarczy tylko jedno spojrzenie, jeden gest i rozpoznam - a że tak zrobiło się poetycznie, a że to nie jest kółko dla pisarzy, jednym nagłym ruchem wstał z ławki.
-Warto było tu przyjechać - odwrócił się, oddalając się pomachał jej, lecz cały czas był odwrócony, wiedzial, że gdyby jeszcze raz na nią spojrzał, podbiegłby i jeszcze raz pocałował. W końcu zniknął za drzwiami.